Ciekawostki

"SZCZĘŚLIWA RASA"

Rodzina psów gończych Griffon Vendeen wywodzi się, jak sugeruje nazwa, z rejonu Vendee we Francji. Grupa ta składa się z psów czterech wielkości, z których wszystkie są stosowane do polowań, lecz na różne zwierzęta - zgodnie z typem psa.
 
Największym jest Grand Griffon Vendeen (60-65 cm) duży, szlachetny pies o prostych kończynach i nieustraszonym temperamencie; Briquet jest średniej wielkości (48-55 cm) lżejszej budowy i zwinniejszy, jest on stosowany do polowań na mniejsze jeleniowate; oraz dwie rasy w typie basseta. Grand Basset Griffon Vendeen (39-43 cm) również szlachetny, nieustraszony pies o mocnej kości oraz Petit Basset Griffon Vendeen (33-38 cm), mniejszy i zwinniejszy od większego kuzyna
 
W języku francuskim nazwa PBGV dużo mówi o samym psie: Petit - mały; Basset - krótkonożny; Griffon - kudłaty, oraz Vendéen - od rejonu we Francji, z którego się wywodzi. W USA rasę określa się jako Petity, w Anglii jako Roughies, a w Danii jako Griffony lub Petity.
 
Jego rozwój fizyczny jest bezpośrednio związany ze środowiskiem i ukształtowaniem zachodniego wybrzeża Francji - rejonu Vendée, który charakteryzuje się gęstym poszyciem, skałami, cierniami i jeżynami. Trudny teren wymagał twardego, czujnego, śmiałego, zdeterminowanego i inteligentnego łowcy o zarówno mentalnych jak i fizycznych siłach życiowych. Większość francuskich gończych występowała w mniejszych lub większych odmianach stosowanych do polowań na inną zwierzynę. Grand Basset Griffon Vendéen był stosowany do polowań na jelenie i wilki, podczas gdy Petit Basset Griffon Vendéen stosowano do tropienia i aportowania mniejszej zdobyczy, takiej jak króliki, zające, a czasem nawet dzikie ptactwo.
 
Petit Basset Griffon Vendéen, jedna z wielu odmian francuskich gończych, jest rasa starą. Można prześledzić jej korzenie od 16-go stulecia, od większego i mocniejszego przodka - Griffona Vendéen
 
Dopiero w drugiej połowie 19-tego wieku podjęto poważniejszą próbę ustalenia typu rasy. Do roku 1898, gdy przyjęty został pierwszy oficjalny standard Basset Griffon Francais, sędziowie oceniali nie posiłkując się jakimkolwiek standardem. Pierwszy wzorzec rasy opracowała rodzina Dezamy, na której czele stał Paul Dezamy, pierwszy  prezes nowo założonego Club du Basset Griffon Vendéen (1907). Ten sam standard opisywał zarówno Petity jak i Grandy, które pojawiały się ówcześnie w miotach. W roku 1909 standard Basseta Griffon Vendéen rozpoznawał już dwa typy Bassetów, jeden o wysokości 34 do 38 cm oraz drugi od 38 do 42 cm w kłębie. Petita rozróżniał jedynie jego mniejszy wzrost oraz czasami lekko pałąkowate kończyny. Wyższy Grand miał zawsze nogi proste.
 
Dopiero w roku 1950 Societe de Venerie opublikowało nową księgę standardów, w której  PBGV otrzymał własny wzorzec i został uznany za osobną rasę. Z uwagi na często praktykowane krzyżowanie Petitów z Grandami powszechnie potomstwo z tych samych miotów było prezentowane na Wystawie Francuskiej częściowo jako Petity, a częściowo jako Grandy. Sam Paul Dezamy nie hodował Petitów a zdobył uznanie dzięki swoim 42-cm Grandom, które nazywane były  "42-ki Dezamy".
 
Ostatecznie w roku 1975 dzięki wysiłkom Huberta Dezamy, trzeciego prezesa klubu, zabronione zostało krzyżowanie Petitów z Grandami.  Tym niemniej w wyniku długotrwałej praktyki krzyżowania we wszelkich współczesnych hodowlach Petitów jeszcze przez pokolenia będę pokazywały się cechy zarówno Grandów jak i Petitów. Z tego też powodu należy szczególnie zwracać uwagę na typ i wielkość w tych krajach gdzie hodowcy poszukują ideału. Hodowcy i sędziowie powinni nauczyć się unikalnych cech Petita, tak by je promować w hodowli i nagradzać na ringu.
 
To co charakteryzuje obydwie te rasy oraz czyni je popularnymi to ich wspaniały temperament. Szczęśliwe, otwarte na wszystko psy, zawsze gotowe zadowalać właściciela i nigdy agresywne. Dzięki tym właśnie cechom rasa zdobyła swój przydomek - początkowo podczas wprowadzania na rynek brytyjski nazywano te psy "Szczęśliwą Rasą".
 
Nie dajmy się, jednakże oszukać tym ujmującym, cukierkowym spojrzeniom i kiwającemu się na boki ogonowi. Petit jest w całości psem gończym - wymaga przestrzeni i cierpliwości oraz zabezpieczonego ogrodu, gdyż jest to pies rasy pracującej, który w mgnieniu oka popędzi w nieznane w pogoni za zapachem królika. I wszystko co nam zostanie to głębokie, coraz bardziej odległe dźwięki głoszącego Petita.
 
GBGV i PBGV mają wspólne pochodzenie i wywodzą się od z dawna ustabilizowanego typu psa wiejskiego, hodowanego do pracy. Są one zatem ogólnie zdrowe z nielicznymi problemami zdrowotnymi, do których rasa ma skłonności.  Nie oznacza to jednak, że problemy takie w ogóle nie istnieją. Zarówno Grandy jak i Petity mają duże płatki uszne. W związku z czym niezbędna jest regularna pielęgnacja uszu zapobiegająca odkładaniu się woskowiny i wynikających  stąd problemów.  Zazwyczaj wystarczające jest usuwanie włosów od czasu do czasu oraz regularne czyszczenie za pomocą atestowanego preparatu  do czyszczenia uszu. Warto o tym porozmawiać z weterynarzem podczas kontrolnej wizyty.
 
Znane są przypadki występowania epilepsji zarówno u Grandów jak i Petitów.  W niektórych przypadkach może to być dziedziczne i bez wątpienia rozsądnym jest unikać w hodowli wszelkich psów dotkniętych tą przypadłością.  Biorąc pod uwagę ostatnie osiągnięcia w zakresie testów DNA istnieje nadzieja, że w przyszłości dostępne będą testy ustalające stopień dziedziczenia oraz  czy konkretny osobnik nosi odpowiedzialne geny.
 
Mając to na uwadze, Amerykański Klub Bassetów Gryfonów współpracuje obecnie z Animal Health Trust z Newmarket, który prowadzi badania nad tym aspektem oraz nad innymi chorobami, które mogą być dziedziczone.  Do badań potrzebna jest jedynie niewielka próbka krwi od psich ochotników (w Polsce na razie niemożliwe).
 
Podobnie jak i u innych gończych u BGV mogą pojawiać się problemy skórne - szczególnie w okresie letnim. Wiele z nich jest spowodowanych uczuleniami spowodowanymi przez pchły. Problem stanowić może także świerzbowcowe zapalenie skóry  (Sarcoptes scabei) które jest przenoszone na psy. Występuje ono nie tylko na obszarach wiejskich lecz również na przedmieściach. W przypadku psów polujących istnieje ryzyko zarażenia się świerzbowcem od dzikich zwierząt. Warto sprawdzić ze swoim weterynarzem wszelkie problemy skórne, przy których występuje utrata włosa oraz swędzenie.
 
U nielicznych BGV odnotowano przypadki niedoczynności tarczycy. Oprócz innych symptomów może ona również powodować utratę włosa. Obecnie nie ma dowodów, że może to być przypadłość dziedziczna u tej rasy, lecz oczywiście rozsądnym jest wykluczenie z hodowli osobnika, u którego zdiagnozowano ten stan.
 
Porównując do innych ras BGV - zarówno Petity jaki Grandy rzadko mają problemy związane z oczami.
 
Rozpoznawalnym stanem są trwałe błony źreniczne (PPM - persistent pupillary membranes). Błony źreniczne są normalnym tworem płodowym, który powinien zaniknąć do ósmego tygodnia życia. O ile się utrzymają, to stan ten nie jest postępujący i często zanikną one w późniejszym okresie życia. Kilka lat temu u importowanego do USA PBGV  zdiagnozowano przypadek zespołu pierwotnego jaskry z otwartym kątem przesączania (Primary Open Angle Glaucoma POAG). W konsekwencji,  dla celów hodowlanych rozsądnie jest sprawdzać pod tym kątem psy spokrewnione.
 
Pomimo krótkich kończyn i nisko osadzonej budowy BGV są wyraźnie wolne od wszelkich dolegliwości stawów, które nękają inne rasy. Nawet doświadczająca tak wiele innych ras dysplazja stawu biodrowego ma ewidentnie niski stopień występowania. Problemy stawowe pojawiają się, szczególnie u nadmiernie przetrenowanych szczeniąt w okresie wzrostu
 
Konkludując wskazówki zdrowotne są wyraźne. Używać do rozrodu jedynie psów z hodowli, co do których szczerze wierzymy, że mają psy zdrowe, dobrej kondycji i dobrego temperamentu. To jedyna droga prawidłowego rozwoju tej rasy.
 
Szata PBGV powinna być gęsta, zmierzwiona i nieco niestaranna. Cotygodniowe czesanie usunie luźne i martwe włosy oraz pomoże zapanować nad linieniem. Szczotka, grzebień oraz trymer - to wszelkie niezbędne narzędzia do pielęgnacji. Kąpać należy według potrzeby. Włos tracą mało lub w ogóle. Pazury należy przycinać regularnie. Powinno się kontrolować kanały uszne i usuwać z nich nadmiarowy włos i woskowinę. Pielęgnacja uzębienia i regularne czyszczenie zębów zapobiegnie osadzaniu się na nich kamienia.
 
Podsumowując PBGV jest psem radosnym, przyjacielskim, zawsze bardzo zajętym badaniem otoczenia. To pies wybitnie inteligentny lecz niezależny. Śmiały i żywy; zwarty i krzepki. Jest psem, który wymaga by zwracać na niego uwagę, której będzie się domagał gdy właściciel o tym zapomni. PBGV są zasadniczo psami stadnymi i w znacznym stopniu ich zachowanie odzwierciedla ich pochodzenie.  Ma zwykły wygląd lecz przy tym jest zawsze czujny. Może być energicznym lecz zawsze czarującym łotrem ! Ciekawski i zawsze pewny siebie.  Psy te zazwyczaj dobrze układają sobie stosunki z innymi rasami psów, lecz nigdy nie należy im wierzyć w relacjach z innymi gatunkami zwierząt domowych. Czasami słyszy się, że PBGV trudno jest szkolić. Nie jest to prawdą. To pies inteligentny i można go szkolić do licznych celów. Ma on także głębokie pragnienie spełniania oczekiwań swojego właściciela, dla którego problemem może jedynie być fakt, że jego pies jest tak sprytny iż najczęściej ma własny grafik spraw do załatwienia. PBGV lubią dzieci i na ogół są przyjazne dla obcych.